"Echt tijdverspilling"

“Morgen naar maritiem museum, echt tijdverspilling!”
Geen idee wie djessieeee is, maar ze was de afzender van bovenstaande tweet. Pijnlijk medium is dat toch, dat Twitter. Iedereen mag zijn - al dan niet gefundeerde - mening de virtuele ether in slingeren en de rest van de wereld kan vervolgens meegenieten. Althans, dat deel van de wereld dat zich laat betwitteren.
Ik zag djessieeee’s mening passeren op het intranet van ons museum, waar een speciale kolom alle tweets met #maritiemmuseum toont. Natuurlijk kan ik er luchtig over doen, maar djessieeee zette me toch aan het denken. Wat is er mis met ons? En wie zou djessieeee eigenlijk zijn? Ik bekeek haar profielfoto: een knappe jonge dame. Waarschijnlijk eentje die in schoolverband ons museum bezocht.
Een puber dus eigenlijk.
Dat verklaarde een hoop. Pubers zijn immers een lastige doelgroep. Op voorhand serveren ze musea af als stoffig en saai, ondanks onze enthousiaste pogingen om interactief op en door de knieën te gaan. Aan djessieeee is het in ieder geval niet besteed. Tweets zijn meestal oprecht.
‘s Avonds ging ik met vriend Karel en onze zonen Daan (14) en Mees (12) naar de bioscoop. De keuze was gevallen op “Battleship”. Een actiefilm. Terwijl djessieeee’s tweet nog door mijn hoofd spookte, bekeek ik de film en observeerde ik de jongens. Die genoten zo te zien met volle teugen. Het was ook niet niets: in stereo surround werd onze fragiele planeet, voor de gelegenheid bevolkt met opgefokte marinemensen en rondborstige dames, overrompeld door buitenaardse wezens in superieure amfibische ruimteschepen. Wij - de mensheid - maakten natuurlijk geen schijn van kans, maar gelukkig konden de aliens op hun beurt slecht tegen zonlicht en hadden ze buiten een zeventig jaar oud slagschip gerekend dat met behulp van enkele bejaarde veteranen ten strijde trok. Kort samengevat illustreerde “Battleship” hoe je met een shot testosteron en een ongezonde dosis chauvinisme elke geavanceerde buitenaardse cultuur op de knieën krijgt. En dat alles in twee uur visueel geweld vol uitzinnige computeranimaties. Heel educatief.
Toen moest ik weer aan djessieeee denken.
Als de gemiddelde puber een diepgang van 140 tekens heeft en een museumbezoek, onder veel meer, moet concurreren met films als “Battleship”, wat vind een scholier dan van het Maritiem Museum? “Echt tijdverspilling” dus.
Hmm.
Kennelijk moet ik toch nog meer uit de kast halen om de djessieeees van deze wereld te charmeren. Te beginnen bij het inkorten van dit blog tot maximaal 140 tekens:

#pubers zijn rare, hormonaal verblinde egocentrische wezens die we, ondanks al hun gebreken, graag verwelkomen in het #maritiemmuseum

Illegaal met glans

Wat was dat leuk om te doen, de Museumstraat!
Afgelopen twee weekenden waren vijf musea te gast bij Rotterdammers thuis. Eerst aan de Dordtselaan en op Coolhaven, daarna in IJsselmonde en Hillegersberg. Ons museum was te gast bij een cultureel ondernemer, een Oostzeezeiler, een marineman en een beeldend kunstenaar. Daarmee was geen dag hetzelfde, want tijdens de Museumstraat doen de musea hun kunstje niet alleen, maar samen met de gastheren. Hun talenten, verhalen, kunstvoorwerpen en ambiance koppelen we aan onze eigen museale objecten.
De insteek van het Maritiem Museum was pragmatisch: we namen slechts een object mee. Maar wat voor een!? Een prachtig, zeer waardevol boek uit 1646 over de eerste vijftig jaar van de VOC. Een dikke pil – destijds illegaal, want zonder toestemming van de VOC gepubliceerd - boordevol spannende reisverslagen en geïllustreerd met kopergravures. Telkens lichtten we een nieuw thema uit het “Grote Boek” toe. Zo leende het prachtige uitzicht over Rotterdam vanaf een penthouse aan de Dordtselaan zich voor allerlei bespiegelingen over de eerste catastrofale Rotterdamse expedities naar Azië; concentreerden we ons aan boord van Oostzeezeiler Jan Noz op navigatie en Willem Barendsz; paarden we de avonturen van marineman Marcel Verhoef aan schermutselingen met vermaledijde Portugezen en heidense wilden; en nam kunstenaar Victor Hoefnagels ons mee op zijn imaginaire ontdekkingsreizen, waarna we ons laafden aan historische expedities in een wereld vol dodo’s en terra’s incognito.
Het klinkt misschien onbescheiden, maar het publiek hing tijdens de Museumstraat aan onze lippen. Zelfs een wijkagent uit IJsselmonde, die het illegale boek in beslag wilde nemen, maar tijdig concludeerde dat de misdaad inmiddels verjaard is, was onder de indruk.
Een bedankje voor de gastvrije en praatgrage bewoners is in dit blog natuurlijk op zijn plaats. Maar ook collega Eric Groen, onze doortastende beveiliger, speelde een sleutelrol. Hij was er steeds bij, doseerde het publiek en hield een oogje in het zeil. Al snel werd hij omgedoopt tot “de bewaker van het Boek”.
Een gewichtige functie.
En laat ik onze depotbeheerder Henk Heikamp niet vergeten: hij construeerde een chique, schokbestendige “bomkoffer” om het stokoude en kwetsbare VOC-boek, waardoor alleen al het uitpakken een spannende act werd.
Succes verzekerd.
Ons boek, toch al een topobject, kreeg dankzij Eric en Henk extra glans.

www.museumstraat.nl