Terug-In-De-Tijd-Reis

Leuk moment deze week. 114 PABO-studenten van de Hogeschool Rotterdam in onze bescheiden Zadkine Zaal. Als haringen in een tonnetje. Normale capaciteit van de zaal: 55 personen. Fysiek dus eigenlijk onmogelijk - volgens kenners - maar heus: het paste.
Vanwaar al dat jonge talent in ons museum?
Dat heeft te maken met de Terug-In-De-Tijd-Reis, de opvolger van de Maand van de Maritieme Canon, een van onze meest succesvolle projecten van 2011. Eigenlijk gewoon hetzelfde project, maar de titel dekt nu beter de lading en is vooral minder saai.
De studenten waren nog wel een beetje bleu afgelopen woensdag. Velen kenden ons museum nog niet en hadden geen idee wat er van ze verwacht wordt. Namelijk dat ze vrijdag 20 en 27 april en 25 mei met z'n allen ons museum overnemen.
Een educatieve greep naar de macht.
In drie dagen tijd loodsen ze dan 1000 basisschoolleerlingen door het museum. Ze trakteren de kinderen op theater, living history, sterke verhalen, maritieme spellen, zangles, etc. etc. en gaan dus creatief in de weer met onze maritieme geschiedenis. Op onze beurt garanderen wij dankbaar publiek dat aan hun lippen hangt. Wat wil een PABO-student nog meer?
Nou, duidelijkheid dus.
Vandaar dat ze en masse door hun leerkrachten gebrieft werden in de Zadkine Zaal en kennis maakten met het museum. En met ons natuurlijk, want educator Hanneke, evenementenman Peter en ondergetekende spelen de strenge jury die het werk van de studenten zal beoordelen.
Wat ons betreft het leukste onderdeel van de Terug-In-De-Tijd-Reis.

Spacy bobbels en hightech welvingen

Het valt niet mee om bij te blijven als eenvoudig educator. Voor je het weet beland je in een bespreking waarbij de buitenaardse vaktermen je om de oren vliegen. Dat overkwam me vorige week in Utrecht, toen ik samen met onze twee projectleidsters, op werkbezoek was bij de creatieve geesten van Bureau Tinker, de ontwerpers van de nieuwe kindertentoonstelling over Professor Plons.
We stonden lange tijd stil bij het speelschip van de professor dat aanvankelijk door Tinker ingestoken was als een soort Jules-Verne-achtige fantasieschuit. Dit ontwerp hadden we getoetst bij de doelgroep - kinderen van de Rotterdamse basisschool De Margriet - maar de reacties waren niet erg enthousiast. Het schip moest moderner, vonden de kids; Professor Plons is immers zelf ook modern. "Met robotarmen en computers!", gaf een jongetje nog mee. Tinker reageerde met een nieuw ontwerp, vol spacy bobbels en hightech welvingen, maar ook daar aarzelden we nog over.
"Heb ik me teveel laten sturen door James Bond?", twijfelde ontwerper Paul hardop.
Tot dat punt kon ik de discussie goed volgen, maar toen zette projectleidster Patricia in: "Die Zaha-Hadid-achtige blobs krijgen we toch nooit goed voor elkaar?"
Zaha-Hadid?
Ik had geen idee wie of wat Patricia bedoelde. In zo'n geval is het zaak je gezicht in de plooi te houden en begrijpend te knikken.
Dat lukte.
Uit zijn reactie bleek dat Tinker-directeur Erik beter op de hoogte was: "Zei je nu Zaha Hadid? Waar hebben we het over? Dit zijn toch gewoon gaten in een formica-wandje!"
Blijkbaar was Zaha Hadid een vormgever, zoveel was me nu wel duidelijk. Ik zou het later nog wel even googlen. De rest van de bespreking stoomde gelukkig voort op mijn niveau: "De reden dat ik dit kastje cardanisch heb opgehangen," vervolgde Paul, "is dat je er een schop tegenaan kan geven en dat alles dan omvalt." Daar kon ik inkomen. Terug naar de essentie: of er nog wat lol te beleven valt in de nieuwe Plons...


PS: Zaha Hadid is een Britse architecte van Iraakse afkomst die uitblinkt in bizarre amorfe ontwerpen. Wist je dat niet?

Suffe bootjes en ouwe mannen

“Ga jij bij dat bootjesmuseum werken?”, vroeg de pr-man van Blijdorp mij ooit toen ik over mijn nieuwe baan vertelde: “Wat moet jij daar nou? Dat is toch iets voor ouwe mannen.”
Ik bedankte hem hartelijk voor het verkapte compliment, maar besefte ook voor het eerst dat hele volksstammen ons museum associëren met gepensioneerde zeelui en stoffige scheepsmodellen. Nu kan ik niet ontkennen dat beide tot onze vaste entourage behoren, maar er is zoveel meer. Al bijna twintig jaar vermaakt Professor Plons onze jongste bezoekers en de Buffel is al dertig jaar een opwindende tijdmachine. Maar inderdaad, we hebben ook bootjes en gewezen zeelui.
Daar schamen we ons niet voor.
Voor ‘Recht zo die gaat!’, onze tentoonstelling over navigatie, hebben we echter alles uit de kast gehaald om dit bootjesimago te ondergraven. Voor de zoveelste keer trouwens. Oké, er staan vijf mooie scheepsmodellen in een enorme vitrine, en natuurlijk heb ik de eerste oud-zeevaarders al gesignaleerd die deze scheepjes amechtig stonden aan te staren, maar het hart van de tentoonstelling wordt gevormd door unieke objecten (de wereldkaart van Mercator uit 1569!), toegankelijke educatieve filmpjes (met Jack Wouterse) en heel veel interactieve onderdelen.
Een echte familievoorstelling dus.
Ons nieuwste wapen in de strijd tegen ons bootjes-imago is de Globetrotter Helpdesk. Een infokar over zeekaarten en navigeren. Judith en Floor, twee frisse blonde, maar zeker ook slimme, meiden van de PABO, bemannen de Helpdesk en winden ons publiek met jaloersmakend gemak om hun vingers. Uiteraard wel nadat we ze een stoomcursus navigatie hebben laten doorlopen.
Dus… wat nou ‘bootjesmuseum'!?
De jonge dames vallen uiteraard ook in de smaak bij oude mannen met een maritiem verleden. Sterker nog, met zichtbaar plezier verrijken deze heren Judith en Floor met allerlei extra weetjes. Het etaleren van kennis is immers een typische mannenkwaal.
“Meissie, met zo’n parallelliniaal kun je ook heel anders je koers aflezen hoor!”, wist een zeebonk al op de eerste dag dat de infokar door Judith werd bemand.
De ouwe rot en jonge studente stonden niet veel later zij aan zij de rest van het publiek voor te lichten. Daar zaten trouwens verdraaid veel dames en kinderen tussen. En ouwe mannen natuurlijk.