Seksistisch blog

Vandaag opent Fashion Ahoy! Voor ons een heel vernieuwende tentoonstelling. Hij gaat over de invloed van maritieme kleding – en dan vooral die van de matroos en de marineofficier – op het werk van wereldberoemde couturiers. Stiekem ben ik blij dat collega Hanneke als educator aan deze expositie is verbonden, want ik heb weinig met haute couture. Namen als Jean-Charles de Castelbajac, Lanvin en Sonia Rykiel zeggen me niets en hun werk brengt me niet in vervoering. Hanneke weet daar gelukkig wel raad mee en heeft een doorwrocht educatief programma in elkaar getimmerd. Mijn bijdrage aan het lesmateriaal beperkt zich tot het seksistische advies om toch vooral tatoeages met rondborstige vrouwen toe te voegen. Dit uit mededogen met de, toevallig via het CKV-onderwijs, in de expositie belande jongens.

Niettemin is Fashin Ahoy! een prachtige tentoonstelling geworden, eentje waarmee we waarschijnlijk een geheel nieuwe doelgroep zullen aantrekken. Dat ‘Fashion’ een ander soort tentoonstelling wordt, was al te merken toen de expositie werd ingericht. Normaal is de ‘vloer’ tijdens de opbouw het exclusieve territorium van de robuuste heren van onze Technische Dienst, maar dit keer moesten ze hun werkterrein delen met fijnbesnaarde aankleeddames en een fragiele homofiele vormgever. Ook het ontwerp voor de tentoonstelling is tamelijk feminien: een bont tapijt met kringelmotief, witte vitrage, subtiele aanlichting… heel sierlijk allemaal en een groot contrast met de voorgaande tentoonstelling, Beesten Aan Boord, die meer paste in de categorie ‘van dik hout, zaagt men planken.’

“Dat is zeker wel wennen voor jullie? Werken aan zo’n subtiel vormgegeven tentoonstelling”, vroeg ik tijdens de pauze belangstellend aan Peter, een van onze technische voormannen.
“Wat!!! Alsof we anders nooit subtiel werken!”, reageerde collega-technicus Leo gebeten.
Toch een tamelijk vrouwelijke reactie voor een stoere techneut. De invloed van Fashion Ahoy! reikt verder dan je denkt.

Voltooid verleden puberteit

Afgelopen woensdag kregen we bezoek.
Ongeveer honderd tweedejaarsstudenten van de PABO kwamen kennismaken met het Maritiem Museum. Vaak voor het eerst, soms opnieuw:

“Bestaat Professor Plons nog?”

“O ja, De Buffel! Die gevangenis onderin het ruim vond ik vroeger zo eng...”

De reacties van de aspirant-leerkrachten illustreerden pijnlijk ons onvermogen om pubers over de vloer te krijgen. Kennelijk hadden de studenten het Maritiem Museum sinds hun kinderjaren niet meer bezocht. Ach, ik troost me met de gedachte dat dit een probleem is voor elk museum. Zelfs een toegankelijke attractie als Diergaarde Blijdorp - mijn vorige werkgever - is een no-go-area voor pubers.
Het zal wel iets met hormonen te maken hebben.
Juist daarom waren we erg blij met al die jonge meiden en jongens van de Hogeschool Rotterdam. Op drie vrijdagen in maart en op vrijdag 1 april zullen ze ons museum min of meer overnemen. Dan promoten ze de Maritieme Canon door schoolkinderen te trakteren op workshops, living history, voorleesverhalen, mini-musicals en meer. De studenten zullen illustere maritieme helden als veldheer Corbulo, Michiel de Ruyter en ingenieur Roentgen tot leven wekken en vergeten maritieme gebeurtenissen afstoffen. Een samenwerking waar we erg veel van verwachten. Al was het maar door het veelbelovend enthousiasme van de begeleidende vakdocenten: Ron de Bruin, Hans de Vries en Vincent Bacx. Het was aan hun ronkende peptalks te danken dat we afgelopen woensdag rond 16.30 uur al die studenten mochten verwelkomen die zich vrijwillig hadden ingeschreven voor het project.

Stel je eens voor: honderd post-pubers die ontzettend veel zin hebben in een samenwerking met ons mooie museum. Alsof hun adolescente afkeer van musea nooit heeft bestaan. Gedwee propten de dames en heren zich in onze Zadkine Zaal. Daar lieten ze zich, zittend op de grond, gewillig inpraten door bovengenoemde docenten en ondergetekende.
“Wat een tof project!”, fluisterde een van de meiden me toe. Overduidelijk een gevalletje voltooid verleden puberteit.

Eigenwijs teefje

In juni stelde ik jullie voor aan Sjaak, een scheepshond die de hoofdrol speelt in een nieuwe, gelijknamige museumles voor groep 1 tot en met 4. Sjaak is gebaseerd op een bestaande scheepshond: Essin, een teefje (!) uit Vlaardingen. Inmiddels is het lesmateriaal voor Sjaak gereed. Volgende week verwachten we de eerste kleuters.

Illustrator Michiel Moormann heeft in de afgelopen maanden zijn best gedaan om van Essin een overtuigende Sjaak te maken. Sjaak is namelijk een zielig scheepshondje; hij is een beetje eenzaam en hoopt dat de kinderen hem willen helpen met het zoeken naar een vriendje. Een sneu geval dus. Dat kunnen we van Essin niet zeggen. Essin is een vrolijke hond, weliswaar stronteigenwijs zodra er een camera in de buurt komt, maar allesbehalve eenzaam. Gelukkig kun je in photoshop de waarheid naar je hand zetten.
“Maak er maar een heel zielig portret van”, suggereerde ik Michiel toen we een close-up van Essin bestudeerden. Dat wilde hij wel. Hij produceerde veertien prachtige prenten om het verhaal van Sjaak mee te illustreren.
“Zielig genoeg?”, vroeg Michiel hoopvol toen hij mij zijn eerste grafisch gemanipuleerde Sjaak liet zien.
“Ja heel droevig, maar wat mij betreft kan het nog sipper?”
Dat was geen probleem. Michiel trok de oogleden van Sjaak op tot dramatische hoogte en nu kan de hond de concurrentie met ieder huilend zigeunerjongetje aan. Het resultaat zie je hierboven.

Zakdoekje?


Meer zien van Sjaak? Surf naar: http://intranet/website/index.cfm?itm_id=285&http://www.maritiemmuseum.nl

Soldatenbootje

“Hoe gaat het met u? Bent u nu aan ’t werk?”

Zo begint William Snijder (10) uit Alblasserdam zijn brief aan prinses Margriet. William is zojuist door Adjudant Geert van Doorn tot Doorn rondgeleid door de tentoonstelling over onze “maritieme prinses” en doet nu zijn best om Hare Koninklijke Hoogheid keurig aan te schrijven. Prinses Margriet is officieus recordhoudster schepen dopen, kennelijk heeft dat indruk gemaakt op William:

“(…) Ik heb een soldatenboot van rubber die je moet opblazen. Je moet er mee roeien maar ik kan heel goed roeien. Mijn rubberboot is niet gedoopt. Ik zou wel eens er bij willen zijn als u een boot doopt. Ik weet niet hoe ik het moet regelen.”

Aldus William die duidelijk hoopt de prinses een keertje in volle actie te mogen aanschouwen.

“Gods zegen toegewenst en de hartelijke groeten van William Snijder”, besluit hij gepast.

De afgelopen zomer hebben honderden kinderen dit soort brieven aan prinses Margriet geschreven. Aan mij de eer om de leukste eruit te pikken en op te sturen aan de prinses. Prinses Margriet heeft namelijk beloofd om een aantal brieven hoogst persoonlijk te beantwoorden. Die brief van William gaat in ieder geval op de bus. Wie weet is de prinses genegen Williams soldatenbootje te dopen…