Hoogbejaard publiek

Dordrecht is een leuke stad. Het oude centrum is de moeite waard, een lunch in Villa Augustus eveneens en vooral het Dordrechts Museum is een aanrader. Een soort Rijksmuseumpje - klein maar fijn - met een prachtige 19de eeuwse collectie (en ouder), aangevuld met een aardige verzameling moderne kunst. Alles fris en met smaak tentoongesteld. En wat vooral opvalt: de uitstekende teksten bij de schilderijen. Normaal gesproken buig je je bij collega's in de kunstsector in allerlei onmogelijke houdingen om een minuscuul bordje op kniehoogte te lezen (dat dan een conceptuele tovertekst bevat), maar niet in het Dordrechts Museum. Daar wordt het publiek op zijn wenken bediend; leuke, leesbare teksten, met steeds een verrassende invalshoek. Soms over kunsthistorie, soms over de kunstenaar zelf en heel vaak over het verhaal op of achter het schilderij.
Petje af.
Een Museum dus dat met zijn tijd is meegegaan. Des te vreemder vond ik het dat het Dordrechts Museum slechts senioren lijkt te trekken. Oké, met 43 jaar ben ik ook niet meer de jongste, maar toch daalde de gemiddelde leeftijd significant toen ik drie weken geleden met mijn vrouw (leeftijd geheim) het museum betrad.
Waarom toch?
Waarom vinden jongeren hun weg niet naar musea? Aan de website van het Dordrechts Museum kan het niet liggen. Die wordt bevolkt door jonge hippe mensen die vol enthousiasme het museum bezoeken. Aan de familieprogrammering en alle randactiviteiten ook niet. Die zijn rijk genoeg.
Ik heb domweg geen idee.
Terug in Rotterdam viel me op - onbescheiden, ik weet het - dat het Maritiem Museum er wel in geslaagd is een jonger publiek aan te spreken. Ongetwijfeld met dank aan Professor Plons en onze vele familietentoonstellingen. Sowieso doet de erfgoedsector (Naturalis, Oudheden, Spoorwegmuseum) het beter dan de kunstcollega's. Maar wij hebben makkelijk praten. Mits niet te stoffig geserveerd, zijn we van nature laagdrempelig.Wij kunnen putten uit spannende verhalen, vervlogen werelden, bizarre technieken en vreemde natuurverschijnselen.
Kunst schrijf je echter met een grote K. Kunst is nog altijd verheven. Onbereikbaar voor de massa. Althans, dat is het hardnekkige imago dat bij de gemiddelde Nederlander leeft.
Misschien wordt het tijd voor een Professor Plakkaatverf.

The World according to Google

Soms zit het mee, vorige week zat het tegen.

In een poging ook pubers museaal te plezieren hebben we namelijk een educatieve wandeling door de Rotterdamse haven- en wereldstad opgehipt tot smartphone-tour. Uiteraard gingen we niet over een nacht ijs en vond ik het Goese Lyceum - dat ons toevallig met een excursie verblijdde - bereid om de nieuwe tour uit te proberen.

Nu, daar hadden de Zeeuwse proefkonijnen wel oren naar. En waar ik hoopte op een smartphone-dichtheid van 25 procent - oftewel: een telefoon per groepje - bleek elke brugklasser er een bij zich te hebben. Bedoeling was dat ze eerst via gratis wifi in de entreehal de bewuste app zouden downloaden en vervolgens met de tour aan de slag gingen. Welwillend hoorden de leerlingen mijn instructies aan en al snel begonnen de bits en bytes door de ether te vloeien. Op basis van eigen ervaringen gokte ik dat dat vijf minuten werk was, maar na een kwartier - het geduld van de leerlingen werd flink beproefd - had slechts een enkeling de app op zijn telefoon staan. Voorzichtige conclusie: 25 leerlingen die tegelijkertijd 30 mb proberen down te loaden is voor ons wifi-station teveel van het goede.

Leermomentje.

De tour werd uiteindelijk deels analoog en deels digitaal volbracht. Zo ging het ook, maar wat mij betreft toch een domper. Ik zin nu op een (betaalbare) oplossing voor het downloadprobleem want nog steeds geloof ik in de potentie van de smartphonetour. Filmpjes, quizvragen en geluidsfragmenten zijn immers veel leuker dan de klassieke papieren rondwandeling. Dat bleek wel uit de gretigheid waarmee de Zeeuwse scholieren hun mobiel trokken.

Gelukkig werd deze tegenslag enigszins goedgemaakt tijdens het nalopen van de app. De software waar ik filmpjes, teksten, vragen en foto's mee kan uploaden, werkt namelijk via een google-satellietkaart. Nadat ik het Goese Lyceum had uitgezwaaid, ging ik weer met de software aan de slag. Voor het eerst viel me op hoe grappig de beelden waren die mij werden voorgeschoteld. In the World according to Google lijkt de Rotterdamse skyline stomdronken. Wolkenkrabbers staan uit het lood of leunen krachteloos tegen elkaar.

Geinig.
Jawel, een educator vindt troost in kleine dingen.