Drenkeling tot leven gewekt

Toen ik Jeroen enkele maanden terug een lezing hoorde geven, viel het kwartje: Dat is ‘m! De juiste, beschaafde dictie. Een gewichtig vocabulaire. Precies een gentleman anno 1912! Ons Hoofd Collecties leek me een prima stand-in voor jonkheer George Reuchlin, de enige Nederlandse eerste-klaspassagier aan boord van de Titanic.
Dus deed ik Jeroen een verzoek. Of hij bereid was om voor een kort hoorspel de stem van Reuchlin in te spreken. Dit alles voor een minuutje audio waarin we de tragische directeur van de Holland-Amerika Lijn zichzelf aan de bezoekers van de Titanic-tentoonstelling voor laten stellen.
Dat wilde Jeroen wel.
Dus fietsten we op een druilerige dinsdagavond, na een vluchtig sateetje, richting een met eierdozen beklede huisstudio aan de Goudsesingel. Jeroen had in de dagen ervoor intensief op zijn tekst geoefend:
“Kom verder, kom verder… Vind je mijn hut niet prachtig? Wat een ruimte! Ik schreef het al aan mijn zoontje Henri: ‘De kamers op dit schip zijn drie keer zo groot als de salon bij ons thuis!”
Dat soort proza.
Een Hoofd Collecties speelt echter niet elke dag voor chique drenkeling. Begrijpelijk dus dat hij wat zenuwachtig was. Ín het piepkleine studiootje wachtten we gespannen Jeroens beurt af. Eerst was Pim van Alten aan de beurt, een professionele stemacteur die nog net binnen ons budget en de studio paste. Hij sprak de tekst in van Hennie Bolhuis, de Nederlandse kok aan boord van de Titanic. En hoe? Pim kwam binnen, deed zijn jas uit, schoof achter de microfoon en begon meteen zijn tekst te orakelen. Foutloos. Heel intimiderend.
Nu was het Jeroens beurt.
“Kom verder, kom verder…” ging hij aarzelend van start.
“Iets meer emotie graag”, reageerde Tom Nestelaar, de geluidsman.
Jeroen probeerde het opnieuw.
“Beter, maar nu rustiger spreken?”, zei Tom.
En nog eens.
“Ja, bijna, alleen die eerste passage kan beter.”
Jeroen liet zich gelukkig niet uit het veld slaan en sprak de tekst zonder morren verschillende keren in; weliswaar niet zo professioneel als de stemacteur, maar toch verdienstelijk. Later kwam alles goed. Tom plakte en knipte de beste fragmenten handig tot een bruikbaar geheel. Zo werd jonkheer George Reuchlin die avond langzaam maar zeker weer tot leven gewekt. Jeroen bleek inderdaad een prima stand-in. Beluister het hoorspel zelf maar eens in de tentoonstelling.

Nederlanders op de Titanic is tot 17 juni 2012 te bezoeken.

Professor Plons naar de beurs

Nog twee maanden en dan nemen we afscheid van de huidige kindertentoonstelling over Professor Plons. Zijn opvolger – een ietwat verhipte Professor – staat echter al te trappelen in de coulissen. Er wacht hem een zware taak: bij de opening op 16 juni moet hij de oude Plons volledig doen verbleken. Gelukkig krijgt hij hulp.
Dinsdag kregen we een mailtje binnen van collega Sjoerd de Meer:

“Op een veiling in Dordrecht is Professor Plons er vandaag in geslaagd om twee bijzondere en unieke 19de eeuwse hondjes te verwerven.
De hondjes werden voor een bedrag van € 80,- afgehamerd en door de veilinghouder toegewezen aan 'Professor Plons'. Inclusief opgeld en administratiekosten komt de totale uitgave van de professor uit op ca. € 110,-.
Aangezien professor Plons slechts € 100,- bij zich had, wordt voor de nog resterende € 10,- een beroep gedaan op crowdfunding onder het personeel van het Maritiem Museum Rotterdam.”

Wat maar weer illustreert hoe collega’s hun best doen om de nieuwe Plons bij te staan. Samen met conservator Wouter Heijveld heeft Sjoerd zich namelijk geworpen op de zogenaamde “collectie” van Plons. Aan boord van het speelschip van de Professor – de Plons 004 – vinden kinderen straks een onderzoeksruimte met de meest uiteenlopende objecten. Van bovengenoemde hondjes – die zeemansvrouwen in het kozijn zetten om aan te geven of manlief thuis was of op zee – tot oude scheepsmodellen, maritieme schilderijen en bewerkte walrustanden.


Onze nieuwe Professor blijkt namelijk een heuse verzamelaar te zijn; een neurotische collectioneur die, om zijn onbeheersbare verzamelwoede te reguleren, wel wat hulp van kinderen kan gebruiken. Zoiets zet je natuurlijk niet in scene met tweederangsspulletjes. Vandaar dat in de eigen collectie en op beurzen en veilingen wordt gezocht naar de ultieme Plons-objecten.
En Sjoerd doet dat door zich op een veiling in te schrijven als niemand minder dan Plons zelf. Zo komt de nieuwe Professor voortijdig tot leven.

Goedbedoelde rotzooi

Van mij hoeft het niet zo nodig. Van die vitrines met een gezellige potpourri aan alledaagse spullen die het thema van een tentoonstelling illustreren. We hebben zoiets op "Geen Zee te Hoog" - een portrettengalerij met matrozen - en we hadden het vorig jaar bij “Fashion Ahoy”; vijf meter vitrine vol verwijzingen naar maritieme mode in de vorm van Peppie en Kokkie, parfumflesjes van Jean Paul Gaultier, de bijbehorende homo-erotische affiches, een knalgele onderbroek van de Zeeman, platenhoezen met matrozen, boeken, speelgoed, noem maar op.
Persoonlijk vind ik het thematisch relevante ruis, waar ik doorgaans aan voorbij loop. Toch is er een doelgroep voor dit soort uitstallingen en die bedienen we natuurlijk met plezier. Het museum is immers niet alleen bedoeld voor sceptische mannen van middelbare leeftijd die het allemaal wel denken te weten.
Mannen als ik.
Wat ik er ook van mag vinden, het verzamelen van zo’n diversiteit aan materialen is geen sinecure en levert grappige taferelen op. Meestal zorgt collega Anja voor alle spulletjes, waardoor, als de deadline nadert, haar bureau bedolven raakt onder associatieve prullaria. Die bemachtigt ze door haar omvangrijke netwerk aan te spreken, de huisraad van collega’s te plunderen of gewoon door uitgebreid op Marktplaats te shoppen. Geen object zo vreemd of ze weet het te achterhalen.
Ook bij “Echte Piraten!” (vanaf 24 maart geopend) is het raak. In deze tentoonstelling komen de nodige (of, in mijn geval, onnodige) kijkdoosjes die de vele clichés rondom pirateneilanden illustreren; met stripboeken, filmposters, speelgoed… de hele santenkraam. Vandaar bijgevoegde foto. U ziet hoe educator Hanneke en marketeer Marijke zich verkneukelen over het playmobiel-pirateneiland dat net is binnengekomen.
Nou, doe mij maar echte objecten.
Natuurlijk heb ik collegiaal mijn reserves voor me gehouden. Wel was ik blij toen de dames na enige tijd het kantoor verlieten. Kon ik eindelijk zelf spelen met de poppetjes. Vroeger had ik namelijk ook zo’n soort playmobiel-piratenschip.