Beduimelde Brigitte

“Ik stuur je zo Brigitte + vlek, en daarna de hele pdf.”

Een carrière van een educator kan rare wendingen nemen. Maakte ik me een jaar terug nog druk over het wel en wee van onze populaire kindervriend Professor Plons, nu ben ik vooral bezig met overspelige zeelui, hoerenwijken en een blootblaadje, de Brave Hendrik.  
Overigens was ik mijn handen in onschuld; ik beperk mij tot functioneel bloot, passend bij Sex & The Sea , een ondeugende tentoonstelling over het zeemansleven die we op 4 oktober openen. Sex & The Sea heeft mij – als relatief preutse nerd – veel gebracht: (platonische) contacten met hoeren, schunnige verhalen van zeelui en veel kennis over zeemanswijken. Inmiddels kun je me gerust expert van het rosse verleden van Rotterdam noemen.
Leuk voor mijn CV.
Sex & The Sea is vooral een kunstzinnige, poëtische tentoonstelling, vormgegeven door het wereldberoemde duo Peter Greenaway en Saskia Boddeke. Aan conservator Ron Brand en mij de eer om voor enige diepgang te zorgen.  En dus dook ik afgelopen maanden in Rotterdams rosse verleden om de Hoerenloper op poten te zetten, een wandeling voor smartphone langs de zeemanswijken van Rotterdam die eindigt op Katendrecht. Filmpjes, historische foto’s en amusante quizvragen staan garant voor rode oortjes.
Bovenstaand berichtje over Brigitte is van Helmi, onze vormgeefster, en slaat juist weer op de Brave Hendrik, een blootblaadje dat Sex & The Sea mag vergezellen. Wees gerust, net als bij de Playboy lees je dit blad alleen voor de interviews. Het hart van Sex & The Sea is namelijk een even schokkende als hilarische film over het zeemansleven, die gedragen wordt door openhartige quotes van zeven zeelui, een zeevrouw, een barmeisje en een havenarts. Om ook hun volledige verhaal te kunnen brengen, hebben we de Brave Hendrik bedacht. Een vies blaadje gevuld met hun interviews waar een pin-up niet aan mocht ontbreken. Brigitte Bardot - een oude liefde - leek me wel geschikt.
Leuk natuurlijk, maar het eindresultaat vonden we toch wat braaf.  Vandaar dat we de grafische omlijsting van Brigitte op voorhand met wat suggestieve vlekken hebben beduimeld. Een verwijzing naar het feit dat vieze boekjes aan boord nog steeds gretig aftrek vinden.

Het paleis van Klaas

Vandaag mag ik naar Klaas.
Klaas woont op een ark aan het Gordelpad in Rotterdam. Ingeklemd tussen de drukke Gordelweg en de nog veel drukkere A20 ligt daar het Noorderkanaal en geloof het of niet, het is daar rustig wonen. Twee buffers groen maskeren de verkeersdrukte en met een beetje fantasie waan je je in de Biesbosch. Uiteraard alleen als je slechthorend bent.
Ik word begroet door hond Bliksem, een klein opdondertje dat het territorium van zijn baas luidkeels markeert. Op veilige afstand bekijk ik de ark van Klaas. Echt een klassieker. Een eenvoudige "doos", bekleed met witte baksteenimitatie en bekroond met kunststof dakpannen. Een betonnen bak houdt de ark drijvende.
Bliksem slaat onmiddellijk af als Klaas naar buiten komt.
"Ben u de meneer van de televisie?"
"Nee, nee, van het museum, het Maritiem Museum. De film die we van u en uw woonboot willen maken is voor het museum."
Klaas schudt me stevig de hand: "We moeten nog even buiten praten want de schoonmaakster is nog niet klaar."
Door het raampje zie ik een gekleurde dame kordaat de stofzuiger hanteren.
"Sinds mijn vrouw gestorven is, krijg ik hulp in de huishouding", verklaart Klaas.
Klaas is 77. Zijn vader werd nog door de Duitsers gedwongen om op Noorwegen te varen. "Voor elke bevroren aardappel dreigden de moffen met een dag concentratiekamp." Zelf heeft Klaas ook gevaren, voor de Holland-Amerika Lijn, en later heeft hij veel gezeild. Kortom, Klaas heeft veel met water. Toch woonde hij het grootste deel van zijn leven gewoon aan de wal. "Tot ik zeventien jaar geleden met mijn motorbootje langs deze ark voer. Ik was meteen verliefd, maar moest wel mijn vrouw nog overtuigen. Later had ze hier de mooiste tijd van haar leven."
De hulp is klaar. We mogen naar binnen.
Klaas toont me trots zijn paleisje: het keukentje dat hij samen met zijn zoon heeft ingebouwd, de handige opslag in de compartimenten van de betonnen bak, zijn platje waar het goed vissen is. Overal foto's van de kinderen, kleinkinderen en uiteraard zijn vrouw. "Het was een schatje", zegt Klaas terloops. In de kleine slaapkamer met tijgersprei hangt nog steeds haar zonnebank.
"Wat er fijn is aan wonen op het water? Ja, de vrijheid, hé. En de natuur. Ja, de natuur. Vooral voor vrouwen is dat leuk, met al die jonge dieren en zo."
Ook de omgang met de buren is een pluspunt. Toen Klaas' vrouw net was gestorven, kookten ze voor hem. Ze hielden hem een beetje in de gaten. "Dat is bijna ouderwets hier. Een beetje als vroeger in Kralingen, waar we met z’n allen op stoeltjes buiten zaten. Alleen die nieuwe bewoners, met die 'kastelen', die zijn meer op zichzelf, die bouwen schuttingen."
We gaan even in de woonkamer zitten.
"Weet je wat ook fijn is?", vraagt Klaas. Hij loopt naar zijn computer en klikt een youtube-filmpje aan. "Dat je hier je muziek hard kan zetten. Niemand heeft last van je."
Klaas gaat zitten en kijkt me verwachtingsvol aan. Sarah Brightman en Andrea Boceli beginnen zich de longen uit het lijf te zingen. 'Time to say goodbye’ heet het nummer. De muziek schalt uit de speakers, maar lijkt twee passerende waterkoetjes niet te deren.
Ik kijk naar Klaas. De tranen staan in zijn ogen: "Mooi hé. Ik zet dit nummer altijd heel hard, vooral als ik droevig ben. Het is een troost hé, muziek. Ja, dat is het, een troost."