Afgelopen maand hebben we gekampeerd in de Provence. Daar was het namelijk wel zomer. De invulling van zo’n vakantie valt echter niet mee, zeker niet als je twee pubers probeert te entertainen. Natuurlijk kunnen we capituleren en ons beperken tot camping en zwembad, maar het oog wil ook wat en dus pogen we onze kinderen te lijmen met een uitgebalanceerd dieet van relaxen, gelardeerd met brokjes cultuur.
In Orange werkte dat. Het Romeinse theater daar is sowieso imposant door zijn maatvoering, maar vooral de Nederlandstalige audiotour deed uitstekend werk. De teksten waren smeuïg en de geluidseffecten sfeervol. Daan (14) en Loes (12) hebben zich er ruim anderhalf uur vermaakt.
Enkele dagen later hoopten we de truc te herhalen in Avignon. Het kolossale pauselijk paleis biedt immers ook een audiotour: succes verzekerd.
Dachten we.
Over de pausen die in de 14de eeuw in Avignon zetelden, valt veel spannends te melden. Bijvoorbeeld dat Clemens V, de eerste paus, met geld van koning Filips IV werd aangesteld zodat de Franse monarch zich verzekerd wist van pauselijke steun toen hij de tempeliers van ketterij beschuldigde en al hun bezittingen in beslag liet nemen. Of het bizarre verhaal dat er lange tijd twee pausen waren: een in Avignon, gesteund door de Fransen, en een in Rome, gesteund door de Engelsen. Uiteraard waren beide pausen niet te beroerd om elkaar en hun volgelingen te excommuniceren. Of wat dacht je van de anekdote over een van de Franse pausen die aan de pest probeerde te ontkomen door weken lang in zijn paleis tussen twee vuren te bivakkeren.
Niets van dat alles.
“Deze gotische driebeukige zaal is een hoogtepunt in de liturgische architectuur”, orakelde een kille damesstem in gebrekkig Nederlands. Aan deze audiotour was duidelijk geen educator te pas gekomen. Alle geluidsfragmenten samen vormden een zouteloos kunsthistorisch referaat over het pauselijk paleis. Politiek en Katholiek correct, dat wel, maar na drie zinnen waren mijn pubers definitief voor het Roomsche geloof verloren. En wat het ergste was: vervolgens viel het niet mee om ze nog naar Arles of Nîmes te lokken.
Gelukkig werd hun zin in cultuur uiteindelijk toch weer hersteld.
Wederom door de Romeinen.
Het riviertje de Gard, dat nog steeds door hun beroemdste aquaduct wordt overbrugd, bleek namelijk een uitstekend zwemwatertje.
Pubers blij, ouders blij.
“Gaan we nog eens terug naar dat aquaduct?”, vroeg Loes zelfs.
Goeie educators, die Romeinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten