Dordrecht is een leuke stad. Het oude centrum is de moeite waard, een lunch in Villa Augustus eveneens en vooral het Dordrechts Museum is een aanrader. Een soort Rijksmuseumpje - klein maar fijn - met een prachtige 19de eeuwse collectie (en ouder), aangevuld met een aardige verzameling moderne kunst. Alles fris en met smaak tentoongesteld. En wat vooral opvalt: de uitstekende teksten bij de schilderijen. Normaal gesproken buig je je bij collega's in de kunstsector in allerlei onmogelijke houdingen om een minuscuul bordje op kniehoogte te lezen (dat dan een conceptuele tovertekst bevat), maar niet in het Dordrechts Museum. Daar wordt het publiek op zijn wenken bediend; leuke, leesbare teksten, met steeds een verrassende invalshoek. Soms over kunsthistorie, soms over de kunstenaar zelf en heel vaak over het verhaal op of achter het schilderij.
Petje af.
Een Museum dus dat met zijn tijd is meegegaan. Des te vreemder vond ik het dat het Dordrechts Museum slechts senioren lijkt te trekken. Oké, met 43 jaar ben ik ook niet meer de jongste, maar toch daalde de gemiddelde leeftijd significant toen ik drie weken geleden met mijn vrouw (leeftijd geheim) het museum betrad.
Waarom toch?
Waarom vinden jongeren hun weg niet naar musea? Aan de website van het Dordrechts Museum kan het niet liggen. Die wordt bevolkt door jonge hippe mensen die vol enthousiasme het museum bezoeken. Aan de familieprogrammering en alle randactiviteiten ook niet. Die zijn rijk genoeg.
Ik heb domweg geen idee.
Terug in Rotterdam viel me op - onbescheiden, ik weet het - dat het Maritiem Museum er wel in geslaagd is een jonger publiek aan te spreken. Ongetwijfeld met dank aan Professor Plons en onze vele familietentoonstellingen. Sowieso doet de erfgoedsector (Naturalis, Oudheden, Spoorwegmuseum) het beter dan de kunstcollega's. Maar wij hebben makkelijk praten. Mits niet te stoffig geserveerd, zijn we van nature laagdrempelig.Wij kunnen putten uit spannende verhalen, vervlogen werelden, bizarre technieken en vreemde natuurverschijnselen.
Kunst schrijf je echter met een grote K. Kunst is nog altijd verheven. Onbereikbaar voor de massa. Althans, dat is het hardnekkige imago dat bij de gemiddelde Nederlander leeft.
Misschien wordt het tijd voor een Professor Plakkaatverf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten