Ron is nu zelf geschiedenis

 

Vier jaar terug schreef ik al eens over ‘Ron de Inspiratiebron’. Ik doelde op Ron de Bruin, al sinds de vorige eeuw geschiedenisdocent aan  de PABO van Hogeschool Rotterdam en een onuitputtelijke bron van historische verhalen en aanverwante nutteloze, maar o zo interessante kennis. Een man die de meest onwillige studenten wist te begeesteren voor zijn vakgebied én - niet onbelangrijk - de bedenker was van de Terug-In-De-Tijd-Reis, het succesvolle project van de PABO in samenwerking met het Maritiem Museum waarbij jaarlijks ruim zestig studenten het museum overnemen om zo’n 1000 schoolkinderen te trakteren op activiteiten, verhalen, spel en toneel rondom onze maritieme geschiedenis. Tot op heden een historisch project met een gezonde toekomst.
Helemaal bevatten doe ik het nog niet, maar Ron is dit weekend onverwacht overleden. Bizar! Hij had nog zoveel noten op zijn zang. Drie Tijd-Reizen in mei en juni , veel college, deze zomer nog een studiereis naar de knekelvelden bij Ieper… Niks voor Ron, zo’n subiet einde. Hij was even nauwgezet als plichtsgetrouw.
Een topcollega.
Verder was het ook maar een mens hoor. Mopperen kon hij als geen ander, want enigszins miskend voelde hij zich wel. Vaak terecht, soms niet. Hij kon zich enorm ergeren aan de machinaties van onzichtbare bestuurslagen ergens in het luchtledige boven de PABO. Ron had weinig geduld met managers zonder pedagogische roeping of didactisch benul. Hij was een warm pleitbezorger van “ouderwets” persoonlijk onderwijs. Onvermoeibaar brak hij een lans voor docenten met vakkennis en nooit - echt nooit - stak hij zijn mening hierover onder stoelen of banken. Gelukkig bewoonde hij op de PABO - tussen de andere vakdocenten - een habitat waar de bedreigde geschiedenisleraar nog ouderwets kan floreren. Tot het eind vonden zijn ideeën zodoende gehoor. In ieder geval op de PABO, bij zijn studenten en bij ons.
Ron is nu zelf geschiedenis.
Een even trieste als mooie gedachte. Maar tjonge, had dat niet een paar jaar kunnen wachten?