Met collega Hanneke bezocht ik vorige week de Kunsthal, al jaren een van mijn favoriete musea. Op dit moment kun je daar Edward Hopper en zijn tijdgenoten bewonderen. Knap hoe de Kunsthal op basis van slechts acht (!) Hoppers een heel educatieve tentoonstelling weet samen te stellen. Mét prachtig werk van andere Amerikaanse schilders en veel boeiende uitleg. Alleen die suppoosten! Je zou bijna medelijden met ze krijgen: verveeld staren ze in het niets, hun lichaam uitgehangen over een klapstoeltje, de tijd tikt tergend langzaam voorbij.
Vroeger noemde je suppoosten - geloof ik - "zaalwachten". Bij ons in het Maritiem heten ze "gastheren en -vrouwen". Misschien komt die naam wat potsierlijk op je over, maar ik vind het wel treffend gevonden. Een suppoost kan immers zoveel meer zijn dan een kunstcipier. Hij of zij is het gezicht van ons museum - veel meer dan ik ooit kan zijn met dit blog - en is van grote invloed op hoe jij het museum beleeft. Sterker nog, een warm ontvangst van de gastheer komt de educatieve boodschap ten goede. Je staat immers veel meer open voor onze verhalen als je je senang voelt. Het leuke aan onze gastheren en -vrouwen is dat zij wél plezier hebben in hun werk, de omgang met het publiek en met elkaar. Dat is niet alleen mijn persoonlijke mening, maar blijkt ook uit publieksenquêtes.
Waardevol!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten