Getatoeëerde bolster, blanke pit

“Hé Robert! Kom binnen, jongen!”
Ik bezwijk bijna onder Dries’ joviale schouderklop. De potige zeebonk  trekt me zijn minuscule Vlaardingse flatje binnen.
“Let niet op de rommel hoor!  Ja, het is hier veels te klein. Ik zoek nog naar een andere woning.”
De inrichting van Dries’ woonkamer is met recht bont en barok te noemen. Zware katrollen en blokken hangen aan het plafond, de muren zijn behangen met maritieme uitingen en op het balkon staan drie luchthappers.  Goede vriend Huib is ook van de partij. Hij zit in de woonkamer. Toen ik aanbelde hadden Dries en Huib net een sigaretje opgestoken. Nu zitten ze nog degelijk aan de koffie. Het is dan ook zondagochtend.
Dries is een van de zeemannen die figureert in de centrale film bij onze nieuwe expositie Sex and the Sea. Daarin spreekt hij openhartig  over zijn liederlijke leven in vreemde havens. Dolle Dries, zoals zijn officiële bijnaam luidt, schaamt zich nergens voor, maar is toch ook van de nuances.
“Het is echt niet alleen hoeren en sloeren hoor. Ik ken ook zat mannen die na zes maanden op zee hun meissie recht in de ogen kunnen kijken.”
Huib knikt bevestigend.
Het contrast tussen Dries en mij kan niet veel groter, maar ik – lang, mager, brave huisvader, boekenwurm en geheelonthouder – en Dries – groot, fors, volledig getatoeëerd en kroegtijger  – delen een passie voor maritieme (sterke) verhalen. Voor de tentoonstelling heb ik nog een goede foto van Dries nodig. Van toen hij nog zeeman was. Dries is niet van de computers. Of ik niet bij hem thuis een fotootje kon komen uitkiezen?
Vandaar.
Een leuk bezoek overigens. Types als Dries komen niet dagelijks op mijn pad, maar bewijzen telkens dat vooroordelen bestaan om geslecht te worden. Want ondanks zijn ruwe taalgebruik en imposante voorkomen, is Dries een weemoedig zeeman met een piepklein hartje. Een joviale vent die van mensen houdt.
“Ja joh, dit flatje is natuurlijk veels te klein. Ik zit hier sinds mijn scheiding.”
“Oh, vervelend.”
“Ze heb gelijk hoor”, vervolgt Dries: “Als je zegt dat je iets nooit meer doet en je doet het toch, is het een keer genoeg.”
Huib roert in zijn koffie en luistert zwijgend mee.
“Maar we zijn nog steeds goed bevriend hoor, mijn ex en ik”, vervolgt Dries: “Ze is gehandicapt. Ik kook elke zondag voor haar en laat de honden uit. Ik laat haar nooit in de steek.”
Goeie vent.