Vermeer, Mercator en Calimero

Prachtig hoor dat Rijksmuseum.

We hadden er onlangs een gesprek met Rob Hendriks, hoofd ICT. Collega Ben omdat we een nieuw wifi-netwerk willen aanleggen en hij graag de kunst van het Rijks wil afkijken, en ik omdat de Rijksmuseum App zo'n voorbeeldig educatief medium is. We werden gastvrij ontvangen in een kantoorvilla direct naast het museum. Rob nam ruim de tijd en was zo attent om - met het oog op de aanwezige educator - de onvermijdelijke ICT-taal op Jip-en-Janneke niveau te bezigen.

Een uitermate prettig en open gesprek.

Toen we van de hoed en de rand wisten, mochten we nog even kijken in het museum. Rob loodste ons via de museumtuin naar een aanpalend gebouwtje. Daar doken we ondergronds om na enig wirwarren in de ontvangsthal van het Rijksmuseum te belanden. Die was goed gevuld. Buiten stond een rij van minstens vijftig meter en binnen konden we over de hoofden lopen. Meer dan een miljoen bezoekers kreeg het neo-paapse meesterwerk van architect Kuipers al te verstouwen. "Op topdagen 20.000 bezoekers per dag", wist Rob.

Die uitspraak maakte terloops de nodige Calimero-gevoelens bij ons los. 20.000 bezoekers per dag? Zeven van zulke dagen en het Rijksmuseum overtreft ons volledige jaarbezoek. Stilletjes incasseerden we de boodschap.

Maar ja, hoe kan het ook anders? Na meer dan tien jaar zijn honderden wereldberoemde meesterwerken nu eindelijk weer te zien. Samen hebben ze een soortelijk gewicht dat als een zwart gat elke toerist, scholier en sterveling naar het Rijksmuseum zuigt. En terecht, want het gebodene kent zijn gelijke niet; het Rijks grossiert in Rembrandts, Vermeers, Halzen, Mauves en Weissenbruchs zoals het Maritiem grossiert in... eh... tja... scheepsmodellen, VOC-kaarten en zeemansverhalen. Appels met peren natuurlijk. Ook wij bezitten echter topstukken - ik noem de wereldkaart van Mercator - maar die zijn domweg minder bekend bij het grote publiek.

Rob leidde ons nog even rond en liet ons daarna in nederige verwarring achter. Ben zocht enkele andere collega's op, terwijl ik met de slimme Rijksmuseum App al het moois tot mij nam. Ik baande me een weg tussen de drommen en belandde uiteindelijk bij het intieme hoekje met de Vermeers. De wereldberoemde doeken werden door minstens zestig mensen bewonderd.

"Vindt u het mooi?", vroeg ik een meneer die het Melkmeisje stond aan te staren.

Met een schok ontwaakte hij uit zijn trance: "Excuse me?"

"Do you like the painting?"

"Well, it is a bit tiny."

Dat gaf toch wel enige troost. Dat zelfs in het superieure Rijksmuseum het aanbod tegen kan vallen.