Op safari tussen Straddle Carriers

Natuurlijk kwam ook die middag de regen met bakken uit de hemel  - het was immers november 2013 - maar ik geloof niet dat het de sfeer aan boord negatief beïnvloedde. Zelfs door de beslagen raampjes van een huurbusje is een straddle carrier immers een indrukwekkend monster.

Een straddle carrier?

Jawel, een spinachtig voertuig dat containers bij de walkranen weghaalt om ze elders op vrachtwagens te laden. Ik meld het hier achteloos, maar wil zeker niet suggereren dat ik verstand van zaken heb. Na vier jaar Maritiem Museum bevind ik me qua havenkennis ongetwijfeld ergens boven het landelijk gemiddelde, maar ook voor mij blijft een rondrit door de haven een leerzame bezigheid.

Gelukkig kreeg ik dankzij collega Hanneke de kans om zo’n expeditie mee te maken. Met vier van onze vijf museumdocenten verkenden we vorige week de Rotterdamse haven. In de eerste plaats om de oproepdocenten inhoudelijk te stichten, maar ook om er zelf wat van op te steken. Havengids Koos vonden we bereid om zijn overvloedige kennis over ons uit te storten. De beste man heeft connecties en zodoende kregen we onder andere toegang tot de containerterminal van de ECT op de Maasvlakte.  Net een safari; zolang we aan boord van het busje bleven, kon ons niets overkomen.

“Kijk, met die witte poortjes detecteren ze of een container radioactieve lading bevat.”

Ik probeerde te zien wat Koos bedoelde, maar was vooral bezig met het ontwijken van de vele vrachtwagens die over het immense terrein hun bestemming zochten. Ik mocht dan wel mee van Hanneke, maar alleen als eerste stuurman.

We vervolgden onze ontdekkingstocht.

Na tweehonderd meter gesticuleerde een vrachtwagenchauffeur driftig dat ik links van een of andere streep hoorde te rijden. Een attente suggestie die ik gedwee opvolgde. We passeerden vervolgens talloze enorme walkranen om uiteindelijk te stoppen bij een parkeerhaven, vlakbij  een schip dat in een moordend tempo van zijn containers werd verlost.

Nu had ook ik eindelijk de rust om onder de indruk te raken.

“Die onbemande karretjes zijn een uitvinding van de ECT. Alleen in de containerkranen zitten nog mensen”, lichtte Koos toe.

We keken onze ogen uit. Science Fiction in de haven. En dit was nog maar Maasvlakte 2.

Zó 1970.

Na de ECT volgde een verkenning van de tweede Maasvlakte, Europoort, de Maeslantkering en de landtong bij Rozenburg. Koos was helemaal in zijn element en vertelde honderduit. Zelfs in de stroperige avondspits terug naar Rotterdam, bleven de weetjes en anekdotes vloeien. Voldaan arriveerden we bij de Leuvehaven.

“Leuke dag gehad? “, vroeg mijn vrouw ‘s avonds.

“Zeker. Een paar mooie straddle carriers gezien.”

Dat maakte natuurlijk diepe indruk.