Een doordeweekse ochtend. De Van Herkjes zitten vredig aan het ontbijt. Vanuit het niets poneert dochter Loes (9) een stelling: “Geschiedenis is saahaai!”
“Vind je dat echt?”, vraag ik lichtelijk geschokt. Dit kan ze toch niet menen? Mijn bloedeigen dochter, drager van de helft van mijn genen.
“Maar Loes”, werp ik tegen: “geschiedenis is toch boeiend? Er komen heel veel paarden in voor.”
Zelf vind ik dat wel een slimme zet. Heel educatief ook! Ik gebruik Loes’ referentiekader als vertrekpunt: ze is gek van paarden. “Boring!”, roept zoon Daan (12).
Niet echt een constructieve bijdrage, maar bij Loes constateer ik gelukkig een ommezwaai.
“Ok, ok, met paarden! Ja, dan is geschiedenis wél leuk…”, geeft ze aarzelend toe.
“Vooral als ze afgeslacht worden in een gevecht!”, zegt Daan met een gemene grijs.
“Dat is zielig!”, roept Loes boos.
Dit jaar willen we met klankbordgroepen gaan werken. Groepjes mensen die een dwarsdoorsnede van ons publiek vormen, aan wie we onze ideeën voor kunnen leggen. Heel zinnig, want vaak ben je als museummedewerker te veel ingevoerd in je onderwerp. Sterker nog, soms zijn we net een stel wereldvreemde freaks. Wat ons opwindt, laat bezoekers dan koud.
Goed idee dus, dat werken met klankbordgroepen, hoewel ik thuis bij het ontbijt vaak denk: “Zo’n klankbord heb ik al lang aan tafel zitten.”
:-)
BeantwoordenVerwijderen