Afgelopen vrijdag bezocht ik samen met collega Lucie Kuypers ‘Connect!’, een congres over musea en nieuwe media. Al eerder blogde ik over mijn digibetisme en het zal dus niet verbazen dat ik met gemengde gevoelens naar Zeist vertrok. Gelukkig is Lucie mij lichtjaren vooruit; zij is hélemaal 2010. Sterker nog, de virtuele lokroep van ‘Connect!’ was voor haar zo onweerstaanbaar dat ze zelfs bereid was om tijdens haar zwangerschapsverlof af te reizen. Voor mij wel prettig, want Lucie’s digitale charisma straalde natuurlijk ook een beetje op mij af.
Uiteindelijk viel het congres reuze mee. Ik verwachtte vooral wild om zich heen twitterende museumcollega’s, maar gelukkig waren er meer onnozelen als ik. De organisatie had daar rekening mee gehouden; er waren workshops voor gevorderden, maar ook voor nieuwelingen.
De meeste troost putte ik uit de lezing van professor Paul Rutten. Niet alleen omdat hij een zeer begrijpelijk verhaal afstak over de recente ontwikkelingen op het gebied van nieuwe media, maar vooral ook omdat hij mij deed beseffen dat ik geen complete digibeet ben. “Er zijn op dit moment 300.000 twitteraars”, vertelde de professor bijvoorbeeld. Slechts twee procent van de Nederlandse bevolking! En ik hoor - hoewel aarzelend - bij deze kopgroep.
Maar dat is nog niet alles. Prof Rutten kon ook uitleggen waarom ik nog steeds geen warme gevoelens bij dat hippe twitteren krijg. Dat komt omdat “(…) we achteruit de toekomst in lopen.” Met nieuwe vindingen proberen we onze traditionele gewoontes voort te zetten. Daarom leek de eerste auto op een koets, bouwde men de eerste moderne bruggen met gietijzeren imitatie-rotsblokken en willen we nog steeds een bladzijde omslaan als we een e-book lezen.
Precies mijn probleem met Twitter.
Ik gebruik het op dezelfde manier als old school e-mail: op een vast moment check ik mijn twitterberichten, ik heb de neiging om alles te lezen en bovendien zend ik alleen tweets met links naar meer info. Kennelijk heb ik aan 140 leestekens niet genoeg. Met dit blog van 430 woorden kan ik beter uit de voeten.
Conclusie: Prof Rutten legde zijn vinger op de zere plek: ik ben nog lang geen Homo twitterensis… maar compleet achterlijk ben ik ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten