Sommige, op het eerste gezicht onbeduidende, kwesties gaan knagen naarmate de tijd vordert. Rond de jaarwisseling hebben we voor de China-tentoonstelling twaalf personen geïnterviewd over hun leven, werk of studie in China of Nederland. De interviews werden op film vastgelegd, waarbij we de mensen voor een green screen plaatsten. Met zo’n screen kun je later allerlei beelden achter de hoofdrolspelers monteren.
“Wat vind je van deze achtergrond?”, vroeg Wouter van filmstudio B-Creative een week later. “Achter de Chinese mensen heb ik een decor met schuivende Chinese karakters geplaatst, en achter de Nederlanders werk ik met details uit een oud monsterboekje.”
Ik was onder de indruk. Esthetisch een schot in de roos.
“Doe maar”, moedigde ik Wouter aan.
Maar toen begon het knagen. Wat zouden de getoonde karakters in vredesnaam betekenen? Voor hetzelfde geld iets schunnigs. Ik besloot het conservator Irene te vragen. Zij is immers getrouwd met een Chinees. Of haar man er voor de zekerheid een blik op kon werpen? Dat deed hij. Hij was van mening dat de karakters te snel door het beeld schoven om überhaupt gelezen te kunnen worden.
Mooi.
Twee maanden later voegden we echter de Chinese ambassadeur toe aan de serie interviews. Wouter liet me wederom het gemonteerde filmpje zien. De karakters op de achtergrond waren nog even prachtig. Maar ja, dit was wel dé ambassadeur. Hadden we meneer Zhang niet per ongeluk voor een behangetje vol schuttingtaal gezet? Ik mailde Mr. Qi, de First Secretary van de ambassadeur, om advies. Een dag later volgde het antwoord: “As to the Chinese calligraphy serving as a dynamic backdrop: the content seems to be a famous poem from the Tang Dynasty, which of course reflects Chinese culture in some way.”
Een gedicht uit de 8ste of 9de eeuw. Hoe smaakvol van ons! Kwestie opgelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten