Secundaire arbeidsvoorwaarden

Ik vrees dat dit een vaag blogje wordt.

Afgelopen zondag gebeurde er namelijk iets stiekems, iets geheims. Ik kan er wel iets over vertellen, maar de hoe-, wat-, waarom- en wanneervraag mag ik niet beantwoorden. Omdat de gebeurtenis zo aardig mijn secundaire arbeidsvoorwaarden illustreert, wil ik er toch een blogje aan wijden.

Het zit namelijk zo: wie een zwembad in zijn tuin ambieert, kan beter geen museum als broodheer zoeken, maar qua leuke belevenissen kun je je geen betere werkgever wensen. Dat geldt niet alleen voor de werknemer zelf – ik noem bijvoorbeeld al die boeiende musea en (kunst)historische objecten waar ik wekelijks mee te maken heb – maar ook voor zijn gezinsleden.
Zo kon dochter Loes onlangs met vriendinnetje Olivia op les bij de dansdokters. Waarom? Dat ga ik dus niet verklappen. Maar hoe het ook zij, de tienjarige diva’s dansten de sterren van de hemel en zagen reeds na twee uur een roemrijke toekomst gloren. Heupwiegend op klassieke disco en tollend op een polka hadden ze de tijd van hun leven. En ik - als trots toekijkende vader - natuurlijk ook.

Kijk eens naar de lol die van bovenstaande foto spat. Kom daar maar eens om bij de Roteb, de Shell of Deltalloyd…