Het kantoor van een educator is makkelijk te herkennen; over het algemeen is er net een bom ontploft en meestal ligt de ruimte vol zonderlinge attributen. Vooral props die bij lesprogramma’s horen. In mijn geval – ik kijk even inventariserend rond – gaat het om: een kanonskogel, verrekijkers, een champagnefles en een scheetkussen. Wees gerust: voor de aanwezigheid van deze objecten bestaat een sluitende verklaring zodat ik verbaasd bezoek alsnog kan overtuigen van de diepgang van het educatieve vakgebied. Dat scheetkussen bijvoorbeeld, hoort bij “Moving Aboard”, een les waarbij leerlingen aan boord van de Buffel een eigen korte speelfilm schieten. Daarbij kunnen ze kiezen uit diverse scenario’s, waaronder “humor om te lachen.”
Vandaar.
Vreemd? Ach, het kan altijd erger.
Vorige week bezocht ik Conny Groot van het Euro+ Songfestival. Samen met Conny en de cultuurscout van Charlois gaan we muzikaal aan de bak. Oudere bewoners die Charlois nog als maritieme havenwijk hebben gekend, worden muzikaal in contact gebracht met jonge, veelal allochtone, Charloissers die met hun rug naar de haven leven. Deze ontmoeting resulteert in een muzikaal optreden tijdens de Wereldhavendagen en de Zuiderparkspelen. Een leuk project dat uiteraard serieus wordt voorbereid.
Nu moet u weten dat Conny een alleraardigst kantoortje heeft onderin de Bergpolderflat, een rijksmonument uit 1932 van architect Willem van Tijen. Een plek dus met een zekere standing. Conny komt dus representatief voor de dag. Althans, in die veronderstelling verkeerde ik.
Tot onze laatste ontmoeting.
“Dus wij benaderen eerst onze eigen zangtalenten op Zuid?”, vroeg Conny.
“Dat zou fijn zijn. Vragen jullie dan of ik ze daarna mag benaderen? Ik wil ze persoonl...”
En toen viel ik stil.
Mijn blik was gevallen op het interieur achter Conny. Daar lachte een sobere grenen doodskist met satijnen voering mij toe. De deksel stond gastvrij open.
“Wat heb jij nou?”
Geamuseerd keek Conny om.
“O, dat?! Die kist gebruiken we voor “Nu of Nooit”, een show waarbij de muziek symbolisch ten grave wordt gedragen. We hadden even geen handiger plek om de kist te stallen.”
“Ach so.”
Ietwat verward fietste ik terug naar het museum. Dat scheetkussen van mij is eigenlijk niet eens zo heel absurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten