Onschuldig plaatje, toch? Ik heb 'm vorige week geschoten. We zien een tweedejaars PABO-studente aan boord van de Buffel die tijdens de Terug-In-De-Tijd-Reis een matroos speelt. Ze was niet de enige. Ruim 100 studenten hadden zich voor dit project in maritieme kledij gestoken om drie dagen lang, op gepaste wijze, 900 schoolkinderen te entertainen.
Vorig jaar was de eerste aflevering van de Terug-In-De-Tijd-Reis een groot succes. De studenten deden het fantastisch, maar toch waren we niet streng genoeg geweest. Vonden we. De kleding kon beter, authentieker, historischer. En dus mocht een aspirant-Viking van ons geen helm met hoorns dragen (een onpraktische modegril die aan de Noormannen voorbij is gegaan) en moesten studenten zich op de Buffel in 19de-eeuwse matrozenkleding hullen.
Inmiddels vraag ik af of we wel streng genoeg zijn geweest.
Niet dat de Terug-In-De-Tijd-Reis dit jaar geen succes was. In tegendeel, de kinderen hebben weer genoten en de samenwerking met de PABO was voorbeeldig, maar enkele studenten liepen er toch weer bij alsof het een historische casual friday betrof. De matroos op de foto vond ik echter tamelijk overtuigend. OK, een vrouwelijk bemanningslid aan boord van de Buffel was in de 19de eeuw absoluut ondenkbaar (het schip zou onmiddellijk vergaan) en het matrozenpakje is misschien wat frivool, maar verder niets op aan te merken. Toch?
Dacht ik ook.
Tot ik wat langer bleef kijken. De historische act van deze studente bestond uit twee gedeeltes. Eerst vertelde ze, samen met een collega-matroos, over het karige eten aan boord van de Buffel. Bij het tweede gedeelte mochten de kinderen ook echt proeven.
“Willen jullie weten wat wij hier te eten krijgen?”
“Jaahaaaaaa!”, riepen de kinderen dapper.
“En durven jullie dat te proeven?”
“Jaahaaaaaa!”, riepen ze argeloos.
Vervolgens ging de matroos van tafel om de kids naar de naburige proeverij te loodsen. Terwijl ze opstond, werd de rest van haar kleding zichtbaar. Vooral haar broek viel op. Die was stemmig wit, dat wel, maar ook tamelijk kort; nog net geen hot pants... Sterker nog, nadere beschouwing leerde dat deze “marineman” zich sierlijk voortbewoog op een stel lange zeebenen, gestoken in rode, hooggehakte pumps. Meer als een verleidelijke Sirene, dan als ruwe zeebonk. Menig 19de-eeuws bemanningslid zou alleen al bij de heupwiegende aanblik acuut een hartverzakking krijgen.
Ergo, de bovenkleding was dik in orde, alles onder de gordel kon niet door de beugel.
Volgend jaar toch nog iets strenger optreden, dacht ik halfhartig. Maar ach, het was de laatste dag van het project en buiten was het warm. Voor deze ene keer zag ik het door de vingers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten