Enkele weken terug had ik een maatschappelijk stagiair. Eigenlijk zijn wij daar niet zo van, maar af en toe maken we een uitzondering. Soms omdat een scholier opvallend enthousiast aanklopt, vaker omdat de kandidaat een bekende is van een collega.
Ik kreeg een weekje Sjors.
Sjors behoort tot de tweede categorie. Hij is een goeie vriend van mijn zoon. Dat zijn school – het Maaslandcollege, een VMBO – eigenlijk niets met het Maritiem Museum te maken heeft, zagen we door de vingers.
Sjors is niet altijd de makkelijkste. Op school hangt hij geregeld de puber uit. En dat hangen mag je letterlijk nemen. Toch durfde ik het wel aan. Want, zoals zo vaak bij pubers: haal ze tussen hun soortgenoten op de apenrots vandaan en het blijken sympathieke, inlevende primaten te zijn.
Mensen bijna.
Zo ging het ook met Sjors. Eenmaal in het museum was hij in voor alle klusjes. Op maandag maakte hij gemotiveerd De Buffel schoon, op dinsdag bouwde hij mee aan de nieuwe Professor Plons en tijdens de resterende dagen testte hij al onze VMBO-lesmaterialen. Dat mocht ongezouten en zo kreeg ik zijn oordeel ook uitgeserveerd: “Saai. Het boeide me totaal niet”, was zijn mening over onze les bij de tentoonstelling Onder Een Vlag.
Even pijnlijk als nuttig.
Sjors assisteerde ook een van onze museumdocenten bij de les Echte Piraten. De metamorfose was compleet: van sceptische puber tot motiverende leerkracht. Monique, zijn mentor, observeerde hem tijdens een van de lessen en was aangenaam verrast. Dit jaar had ze best een kluif aan Sjors, maar toch heeft ze een zwak voor hem. Ze herkent Sjors’ kwaliteiten: “Het is een ondernemende, slimme jongen. Jammer alleen dat hij schoolbankjes als een marteling ondergaat.”
Uiteraard hielden we een eindgesprek. Met z’n drieën.
“Weet je”, vertrouwde Monique ons toe: “Veel jongens, ook bij ons, beschouwen school als een straf. Het zijn doeners. In de prehistorie ondergingen ze op hun leeftijd overgangsrituelen. Ze moesten op mammoetjacht, bewezen dat ze een man waren. En eigenlijk is dat precies was onze jongens nog steeds willen: op een mammoet jagen, liefst terwijl meisjes bewonderend toekijken. Maar kijk eens naar buiten…”
Monique gebaarde naar mijn uitzicht op het Churchillplein. Sjors en ik keken belangstellend uit het raam.
“Geen mammoet te zien!”, lichtte ze toe: “Dat kan onze maatschappij jongens niet meer bieden. Bij ons moeten ze stil zitten, luisteren en leren.”
Originele vergelijking, vond ik. Maar vooral leuk dat ons museum, afgaand op Sjors’ enthousiasme, kennelijk een alternatief kan bieden voor de mammoetjacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten