Op een blauwe maandag heb ik het vak “Marketing” gestudeerd. Veel is me er niet van bijgebleven, behalve dan een boeiende theorie over de product-levenscyclus. Bij deze theorie hoort een mooi grafiekje dat illustreert hoe nieuwe producten (1) eerst worden opgepakt door een klein groepje innovators, (2) daarna door een grotere groep early adoptors, en nog weer later door (3) de early en (4) late majority. Uiteindelijk is er dan nog (5) een klein groepje meelijwekkende leggards (slakken) dat overstag gaat.
Laatst voelde ik me zo’n leggard.
Eerlijk gezegd heb ik dat regelmatig. Vooral bij producten die met computers te maken hebben. Ik oog dan wel heel hip en viriel, maar op IT-gebied hobbel ik achter de feiten aan. OK, ik hou een blog bij, maar dat is vooral aan het museum te danken. Sinds kort twitter ik, maar echt warm word ik er nog niet van. En op hyves, facebook en linked-in dwaal ik slechts onnozel rond. Gelukkig heb ik collega’s die me bij de les houden.
Maar goed, deze week voelde ik me dus weer een leggard.
Ik was op bezoek bij Michiel Moormann. Deze illustrator maakt een vijftal komische kijkdoosjes voor de kinderlijn in onze aanstaande Margriet-tentoonstelling. We bekeken de schetsen op zijn computer.
“Wil je die verjaardagstaart hier in de afbeelding?”, vroeg Michiel, terwijl hij terloops een pennetje oppakte en daarmee op zijn scherm een plaatje van een taart in de illustratie sleepte. Een pen als muis? Dat had ik nog niet eerder gezien. En ook nieuw voor mij: Michiels beeldscherm is min of meer een horizontaal schetsblok.
Kennelijk zag hij mijn verbazing: “Dat bestaat al jaren, hoor.”
“Weet ik toch.”, veinsde ik.
Even later droop ik af, een leggard op een fietsje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten