Een educator moet in de huid van de bezoeker kruipen. Dat kostte me bij mijn vorige baan in Blijdorp weinig moeite; ik ben namelijk wel geïnteresseerd in natuur, maar het is geen obsessie. Vond ik destijds een feitje over olifanten interessant, dan gold dat ook voor de rest van de mensheid. Dat mannetjesolifanten hun testikels inwendig dragen bijvoorbeeld... Vind ik boeiend.
En u waarschijnlijk ook.
In het museum ligt dat anders. Sinds ik hier werk moet ik me veel meer inspannen om aansluiting te vinden bij het publiek. Probleem is namelijk dat ik een obsessie voor geschiedenis heb. Het maakt niet uit waar het over gaat – al is het de geschiedenis van de stropdas – het boeit me. Dat is natuurlijk vrij buitenissig en ik kan van u kwalijk hetzelfde interesseniveau verwachten. Daarom is het goed dat mijn collega’s me af en toe bij de tijd houden. Laatst nog, projectleider Patricia: “Wat kan mij nou schelen dat die wereldkaart van Ptolemaeus pas aan het einde van de Middeleeuwen boven water kwam!?”
Touché!
Dankzij mijn collega's voel ik me precies dat jongetje uit The Sixth Sense dat voortdurend, en als enige, overleden mensen zag. Toon mij de kaartatlas van Mercator en ik zie de cartograaf gebogen over zijn meesterwerk staan. Laat me over de Mathenesserlaan fietsen en ik zie dames in strak korset hun statige herenhuizen verlaten. En ben ik in het centrum van Rotterdam dan zie ik geheid de bommen van mei 1940 vallen.
Heel verrijkend. Dat wel.
Graag zou ik u deelgenoot maken van mijn historische passie, maar inmiddels besef ik dat dat te ambitieus is, of zo u wilt: compleet wereldvreemd. De geschriften van Ptolemaeus kunnen nu eenmaal niet concurreren met de testikels van een olifant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten