“Een wat?”
Toen Claudia van de Hogeschool Rotterdam mij uitnodigde om aan een elevator pitch deel te nemen, had ik geen idee wat ze ermee bedoelde.
"Een elevator pitch."
“Eh, wat is dat precies?”
“Oh gewoon”, wist Claudia: “Bij een elevator pitch krijg je twee minuten om je project te presenteren. Het is uit Amerika aan komen waaien.”
Kennelijk bleef ik onnozel kijken.
“Die elevator slaat op de lift, als ideale plek om te netwerken”, vervolgde Claudia geduldig: “Als je in de lift iemand van belang tegenkomt en je bent, in de korte tijd dat je samen bent, in staat om de essentie van je verhaal over te brengen, kan dat zeer nuttige contacten opleveren. Dan zit je project in de lift, zeg maar.”
Ach so. Weer een begrip wijzer.
Zodoende verscheen ik vorige week op de Hogeschool Rotterdam om te debuteren bij mijn eerste elevator pitch. Bedoeling was om samen met Vincent, de aardrijkskundedocent van de PABO, de Week van de Maritieme Canon te promoten. Afgelopen maart was dit project erg succesvol. Zo’n honderd tweedejaarsstudenten van de PABO zetten toen het Maritiem Museum op z’n kop en vermaakten ruim 1400 basisschoolkinderen (en ons reguliere publiek). Zouden ook de huidige eerstejaars te porren zijn voor een dergelijk project in het volgende studiejaar? Er was immers concurrentie: een project met Feyenoord, eentje met het Rotterdams archief, iets leuks met het Rotterdams Philharmonisch…
De foto bij dit blog laat zien dat we die concurrentie wel aankonden. Dankzij een dynamische, ADHD-achtige, presentatie van Vincent en een iets minder springerige bijdrage van mijn kant, stonden de studenten in drommen in de rij om in te tekenen voor ons project. Oogst van de middag: 90 deelnemers.
Nuttig, zo’n elevator pitch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten